epilog

Drogi Zayn’ie,

W zasadzie to nie wiem od czego powinnam zacząć. Przez dobre dwie godziny trzymałam otwarty zeszyt i zastanawiałam się, co chcę Ci napisać. Biorę do ręki otwartą obok mnie butelkę Jack’a Daniels’a, bo mam nadzieję, że z każdym kolejnym łykiem będę wiedziała więcej. Mam nadzieję, że się otworzę i powiem to, co naprawdę powinnam, a nie to co chcę.

Może powinnam zacząć od przeprosin? Tak, chociaż nie wiem czy głupie ‘Przepraszam’ jest w stanie naprawić to, jak wiele błędów popełniłam. Na początku powinnam Cię przeprosić za zniszczenie Twojego ulubionego dinozaura za czasów przedszkola. Pamiętasz, kiedy przypadkowo nadepnęłam na jego głowę, a ty gniewałeś się na mnie przez kilka dni? Dopiero kiedy razem z babcią upiekłyśmy babeczki i zaprosiliśmy Cię do naszego domu, ty potrafiłeś mi wybaczyć. I wiesz co? Wtedy tak naprawdę kogoś przeprosiłam, tak szczerze. Wtedy po raz pierwszy użyłam słowa ‘Przepraszam’ i żałowałam swojego błędu.

Następnym zdarzeniem jest mój wyjazd. Chociaż wiem, że w dużej części to przez moich rodziców, ale to ja nie sprzeciwiałam się, nie walczyłam tylko pozwoliłam im na to. Może byłam zbyt młoda, żeby zrozumieć, że nasza przyjaźń tego nie przetrwa, ale wiem, że już wtedy czułam coś więcej, bo przecież codzienne łzy z tego powodu, że nie mogę Cię zobaczyć to nie jest coś normalnego czy sprawdzanie co 10 minut skrzynki mailowej w celu zobaczenia czy czegoś nie napisałeś, prawda? Nigdy Ci tego nie mówiłam, może dlatego, że się bałam, że weźmiesz mnie za idiotkę? Chociaż wiem, że taki nie jesteś, bałam się odrzucenia przez Ciebie.

Jest kilka innych spraw, których bardzo żałuję, ale chyba najbardziej powinnam Cię przeprosić za to, co ma miejsce teraz. Powinnam Cię przeprosić za to, że nie umiem stanąć z Tobą twarzą w twarz i tak po prostu Ci powiedzieć, że jesteś dla mnie cholernie ważny. Byłeś w moim sercu od bardzo dawna, mimo tego, że mieliśmy swoje wzloty i upadki, ja nie potrafiłam o Tobie zapomnieć. Dziękuje za to, że zawsze potrafiłeś być dla mnie oparciem, że potrafiłeś mnie znosić, że przy mnie byłeś. Może i mówiłam, że Cię nienawidzę. Może udawałam, że nic nie czuję, ale to nieprawda. Okłamywałam Ciebie, przyjaciół, rodzinę i samą siebie, bo tak naprawdę kiedy słyszałam Twoje imię, czy o Tobie myślałam, miałam motylki w brzuchu. Czułam jak rośnie we mnie gniew, kiedy ktoś o Tobie mówi, ale wiesz dlaczego? Bo nie potrafiłam po prostu przyznać się do tego, że Cię kocham. Denerwowałam się, bo te słowa tak trudno mi przechodziły przez gardło. Zakochałam się w najlepszym przyjacielu, nie brzmi żałośnie? Dopiero kiedy TY wykonałeś pierwszy krok, zrozumiałam, że nie ma się czego wstydzić i nie żałuję, że dałam Ci szansę.

Ale wszystko ma swój umiar. Nie wiem czy potrafiłabym Ci tak samo zaufać. Przyznajmy, nie tylko ja jestem winna temu wszystkiemu. Może ty nie zawiniłeś tak samo jak ja, bo to nieprawda, że obwiniałam Cię za śmierć Jake’a. Mówiłam tak, bo nie potrafiłam się przyznać, że to ja, Julia Moon zabiłam swojego młodszego brata. Próbowałam obwiniać wszystkich dookoła, żeby tylko nie wierzyć w to, co naprawdę miało miejsce i tego również żałuję.

Widzisz? Moje życie to ciągła monotonia. Ciągle czegoś żałuję, po czym popełniam te same błędy. Wszyscy dookoła mają tego dość i wiem, że w głębi duszy ty również, mimo tego, że właśnie sobie myślisz, że to nieprawda. Czas z tym wszystkim skończyć, tak będzie po prostu lepiej. Nie ma tu już dla mnie miejsca. Szkoda tylko, że Jake musiał za to zapłacić swoim krótkim życiem, zanim ja to zdążyłam pojąć.

Nie ważne gdzie będę, czy tutaj na Ziemi, czy tam, gdzieś do góry, zawsze będę Cię kochać. Byłam okropna i wiem, że taką mnie zapamiętacie, jednak mam chociaż cień nadziei, że będziecie pamiętać też te wszystkie dobre chwile. Zwłaszcza TY, bo wiedz, że ja zawsze pamiętałam o tych z Tobą. One zamieszkały w moim sercu i na zawsze tam pozostały, tak samo jak moja miłość do Ciebie.

Twoja Julia. 

_______________________________________________

wow, nie wierzę, że to już koniec. pisałam ten epilog ze łzami w oczach, jednak nie 

ze względu na smutną atmosferę, a przez to, że po raz ostatni pisałam coś na tego

bloga. 

chciałam Wam podziękować za to, że ze mną byliście. każdemu z Was. tym, którzy

za każdym razem zostawiali swoje opinie w komentarzu i tym, którzy tego nie robili.

tym, którzy przeczytali tylko jeden rozdział i tym, którzy byli od początku, aż do 

teraz. JESTEŚCIE WSZYSCY CUDOWNI. dzięki Wam pisanie ma sens i dzięki

Wam miałam do tego motywację. to było wspaniałe móc dzielić się z Wami tą historią

i cieszę się, że tak wieloma osobom ona przypadła do gustu :) 

chciałam też przeprosić, że czasami zawodziłam rozdziałami czy że musieliście

na nie tak długo czekać. wiem, że moje pisanie nie jest idealne i dużo mi jeszcze brakuje,

ale właśnie dzięki Waszym opiniom mogłam zobaczyć w czym jestem

dobra, a nad czym muszę jeszcze popracować, dlatego tak ważne było dla mnie,

abyście zostawiali komentarze pod rozdziałami i dziękuje każdemu, kto nie

bał się pisać prawdy i nie pisał miłych słów, żeby tylko mnie nie zranić, bo jestem

otwarta na krytykę :) 

+ dziękuje bardzo Ani za to, że tak bardzo mi pomagała w tym opowiadaniu. 

doradzała mi, podpowiadała mi jeśli chodzi o niektóre pomysły i pomogła mi stworzyć

to opowiadanie. kocham Cię <3  

mimo tego, że ta historia się skończyła, ja nie skończyłam z pisaniem, więc jeśli ktoś

jest zainteresowany, zapraszam do strony mojego profilu, gdzie znajdziecie moje inne

historie i mam nadzieje, że niektórym z Was przypadną tak samo do gustu jak ta historia :) 

KOCHAM WAS!